<  Προηγούμενο: Πώς λειτουργεί το σώμα μας II

ΙΝΣΟΥΛΙΝΟΓΟΝΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΟΙ ΥΔΑΤΑΝΘΡΑΚΕΣ

Στο προηγούμενο άρθρο αυτής της σειράς είχαμε δει το πώς αντιδρά το πάγκρεας όταν αυξάνονται τα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα. Έκλεισα λέγοντας πως γνωρίζουμε από τη δεκαετία του ’60 πως ινσουλινογόνοι δεν είναι μόνο οι υδατάνθρακες.

Το διατροφικό λίπος, αν και ρεαλιστικά μιλώντας ανεβάζει την ινσουλίνη σε αμελητέα έως μικρά επίπεδα, το κάνει επί πολλή ώρα και μπορούμε να το θεωρήσουμε μη ινσουλινογόνο, αν και οι εξωγενείς κετόνες οι οποίες είναι λίπη, την ανεβάζουν σε επίπεδα συγκρίσιμα με αυτά των υδατανθρακών.

Οι πρωτεΐνες συνήθως δεν την ανεβάζουν τόσο όσο οι υδατάνθρακες, αλλά η ινσουλίνη θα είναι ανεβασμένη για περισσότερη ώρα από ό,τι με τους υδατάνθρακες και λιγότερο από ό,τι με το λίπος. Σημειώστε το συνήθως, καθώς υπάρχουν πηγές πρωτεΐνης όπως το γάλα, οι οποίες είναι γνωστές ινσουλινογόνες, κάτι που το ξέραμε από τη δεκαετία του 1960! Μάλιστα, μία έρευνα το 2005 σε παιδιά κατέληξε στο συμπέρασμα πως διατροφές πλούσεις σε γάλα μπορούν να οδηγήσουν σε αντίσταση στην ινσουλίνη! Αλλά ναι, κατά τα άλλα, οι υδατάνθρακες φταίνε για την παχυσαρκία και όχι το ότι τρώει κάποιος αλόγιστα. Easy Sell.

Προχωρώντας, καταλαβαίνουμε πως υπάρχουν σοβαρά προβλήματα με τους δείκτες GL και GI, αν θέλουμε να τους λάβουμε υπόψη μας ως παράγοντες οι οποίοι θα μας βοηθήσουν στο αδυνάτισμα.

Το σημαντικότερο από αυτά, είναι το φαινόμενο της ινκρετίνης.

Βλέπετε, οι μετρήσεις σε αυτούς τους δείκτες γίνονται κάτω από επιστημονικά περιβάλλοντα. Ή για να το κάνω πιο ξεκάθαρο, οι «τροφές» που λαμβάνονται, δεν λαμβάνονται από το στόμα, αλλά από ενδοφλέβιο ορό.

Το πιάσατε; Όπως είναι φυσικό, διαφορετικά θα αντιδράσει το σώμα σε μία τροφή όταν αυτή εισαχθεί από το οισοφάγο σου και διανεμηθεί όπως το προόριζε η φύση και αλλιώς όταν η τροφή αυτή εμφανιστεί ξαφνικά στο αίμα σου. Στην πραγματικότητα δηλαδή, οι γλυκαιμικοί δείκτες και τα φορτία είναι διαφορετικά από αυτά που αναφέρουν οι έρευνες.

Υπεύθυνες για αυτό το φαινόμενο είναι κυρίως οι ινκρετίνες. Οι ινκρετίνες είναι μία ομάδα ορμονών η οποία εκκρίνεται από το στομάχι και ανάμεσα στους σκοπούς της συγκαταλέγονται η αύξηση των επιπέδων της ινσουλίνης στον οργανισμό και η επιβράδυνση του αδειάσματος του στομάχου.

Το τελευταίο είναι προφανές πως προσθέτει στο συναίσθημα του για το πόση ώρα θα νιώθεις χορτάτος μετά το φαγητό και άρα εμμέσως της πείνας. Επειδή ο ρόλος της μίας από τις ινκρετίνες είναι σημαντικός για το πώς λειτουργεί το σώμα όσον αφορά στο αίσθημα της πείνας, ένα θέμα με το οποίο θα ασχοληθούμε στο μέλλον, πρέπει να αναφέρω τις ινκρετίνες που έχουμε εντοπίσει μέχρι τώρα:

• GLP-1
• GIP

Η έκκριση των ινκρετινών ξεκινά ελάχιστα μετά την πρόσληψη τροφής και φτάνει το μέγιστο επίπεδό της περίπου μία ώρα αργότερα. Με λίγα λόγια, δεν χρειάζεται γλυκόζη για να ανεβούν τα επίπεδα ινσουλίνης, εκτός αν είσαι διαβητικός. Στους διαβητικούς δεν συναντάται το φαινόμενο της ινκρετίνης. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είχα σημειώσει στο προηγούμενο άρθρο πως αν είσαι διαβητικός και θέλεις να αδυνατίσεις, τότε μέχρι ένα σημείο είναι κατανοητό το να ασχολείσαι με τα επίπεδα γλυκόζης και όχι αυτά της ινσουλίνης.

Αλλά προς το παρόν θέλω να γυρίσουμε στα δύο γραφήματα του προηγούμενου άρθρου για να παρατηρήσουμε κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον:

Το δικό μου, απλουστευτικό και γενικόλογο γράφημα έχει την ινσουλίνη να εκκρίνεται σχετικά απότομα και να πέφτει αργά. Το γράφημα του πανεπιστημίου του Austin που είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα, έχει ένα γεύμα στο οποίο η ινσουλίνη ανέβηκε απότομα και κατέβηκε απότομα και τα υπόλοιπα δύο γεύματα με την ινσουλίνη να κατεβαίνει με πιο ομαλούς ρυθμούς.

Μπορούμε να παρατηρήσουμε πολλά σε αυτό το γράφημα, αλλά για την ώρα ας πούμε το εξής: Μπορούμε, με την γνώση που έχουμε αποκτήσει μέχρι τώρα να καταλάβουμε τι τροφές έχει φάει αυτός ο άνθρωπος (και πότε κοιμήθηκε, αλλά ας μην είμαστε επιδειξίες). Μη μου πείτε πως δεν είναι εντυπωσιακό!

Είναι προφανές πως το πρωινό του ήταν υδατάνθρακες και μάλιστα με υψηλό γλυκαιμικό δείκτη, συνηθισμένο πρωϊνό δηλαδή. Ίσως δημητριακά, μπορεί ψωμί με μέλι ή μαρμελάδα κλπ. Τα άλλα δύο γεύματα είχαν και πρωτεΐνη.

Άλλο; Ότι το πρώτο γεύμα αυτού του ατόμου δεν τον χόρτασε και έτσι το επόμενο γεύμα του ήταν αρκετά κοντά, τουλάχιστον σε σχέση με το με το τρίτο.

Βέβαια, υπάρχει και το φαινόμενο Staub-Traugott στο οποίο μπορεί να αποδοθεί μέρος των διακυμάνσεων, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης.

Από όλα αυτά, ας κρατήσουμε λοιπόν στο μυαλό μας πως το φαινόμενο της ινκρετίνης είναι εξαιρετικά σημαντικό όσον αφορά στο αίσθημα της πληρότητας μετά από ένα γεύμα και ως εκ τούτου μπορεί να μας βοηθήσει πολύ στην απώλεια λίπους.

Και μ’ αυτό νομίζω πως σας έχω δώσει πολλές πληροφορίες για ένα άρθρο.

Έχω την εντύπωση πως ήδη μπορείτε να δείτε την χρησιμότητα των γνώσεων που σας έχω παράσχει μέχρι τώρα.

Περισσότερα λοιπόν στο επόμενο άρθρο της σειράς αυτής!

Επόμενο: Πώς λειτουργεί το σώμα μας IV  >